eski bir günceden

galaksinin uzak bi köşesinde
bi yıldız varmış
yerinde duramayan
çok fazla sıkılmış bu yıldızcık
bi gün
merak etmiş
dünyayı
orda yaşayan insanları
çok özenirmiş onlar gibi olmaya
yaklaşmış dünyaya
bakmış
bakmış ki özenilecek hiç bişey yok
atmış kendini atmosfere
yanarak aşağıya inmiş
ölüp gitmiş zavallı
galaksinin birinde
bi dünya varmış
içinde insanlar olan
insanlarına çok özenilen
bu dünyada
iki sevgili yaşarmış
bir gece
oturup izlerlerken gökyüzünü
bir yıldız kayması
görmüşler
hemen dilek tutmuşlar
geleceğe dair
sonra bu iki sevgili
sarılmışlar birbirlerine uzun uzun
yaşarlarken son gördüğümde evlenmişlerdi
sordum
tuttukları dilek neydi diye
beraber ölmek dediler!o an onlara sonsuz yaşam gücü vermek geldi içimden ama bilindiği gibi doğanın dengesine karışmak benim işim değildi ancak beraber ölmelerini sağladım onların hala diğer tarafta ziyaretlerine giderim orda da beraberler Sonsuz varlık düzlemimde. ben aşkı yarattım ama aşkın sonuçlarını yaratmamiştım. ama pişman değilim ne kadar acı çekerse çeksin insancıklar bi o kadar belki ondan daha fazla mutlu oluyolar benim yarattığım aşk sayesinde bu sayede benim varlık düzlemime gelip benimle beraber Sonsuza kadar mutlu yaşıyolar. iyi ki yaratmışım aşkı iyi ki...